" Που είναι η ψυχή οέοο? "

Όλοι την ψάχνουν, μιά εδώ και μιά εκεί.
Μην είναι μέσα μας?

μην είναι μακριά μας?
μην έχει πάρει τα βουνά
και πίσω δε γυρίζει?

Μα τι μυστήριο κι αυτό,
το αυτονόητο να 'ναι
και το πιο δύσκολο.

Τι με εμποδίζει να τη δω?
τι με εμποδίζει να τη βρω?
Μόλις νομίζω ότι είναι εδώ,
και πάω να την αγγίξω,
άφαντη γίνεται με μιάς
και μ' ένα τσαφ ,
εξαφανίζεται.

Το είπαν τόσοι,
ο πιο δύσκολος δρόμος
είναι αυτός
που σε γυρίζει σε σένα,
στην ψυχή σου.

Κάπου εκεί έξω βρίσκεται ,
αιωρείται και περιμένει,
να τη δείς και να ενωθείς μαζί της ,
να αγκαλιαστείς
κι ένα μαζί της να γίνεις.

Μέχρι να γίνει αυτό,
τρέφονται όσοι μπορούν,
απο τον δικό σου διαχωρισμό,
ρουφάνε ζωή, ενέργεια
και μοιάζουν ζωντανοί.

Τα μηχανήματα δουλεύουν,
κινούνται τα ρομπότ,
μια ζωτική ενέργεια
μας τρέφει  όλους
και πολλές φορές, δε φτάνει.

Μα μην ξεχνάς,
είναι δική σου η ζωή,
από σένα , κλέβουν.

Βρες το κουμπί της ένωσης,
αυτή τη λευκή κουκίδα
που έδρα της έχει τη νόηση,
συνδέσου με το νου σου,
μόνο έτσι μπορείς να την αντιληφθείς,
το είπε κι ο Σωκράτης.

Κι ύστερα άκου τι θα σου πει
που θα σε οδηγήσει .

Άσε εκείνη να σε μάθει να αγαπάς
αυτή θα είναι η ενωσή σου.
Το δρόμο γνωρίζει αυτή καλά
τον έχει ξανακάνει.

Πίσω να σε οδηγήσει άστηνε,
εκεί απ' όπου ήρθες.
Εκεί που όλα ένα ήτανε
και πάντα έτσι θα ναι.

Όλα ενώνονται εκεί,
εκεί που είναι η ουσία
και μόνο όσοι έρχονται από κει
μόνο αυτοί την βλέπουν
πρέπει να το χεις μέσα σου,
αν δεν το 'χεις, κλάφτα
μια ζωή με δανεικά θα ζεις
και πάντα θα την ψάχνεις.

Μην είναι εδώ?
Μην είναι εκεί?
Μην είναι παραπέρα?

Κι όχι , δεν είμαι όπως εσείς
ένα δεν μπορώ να γίνω.

Με όσους τους νόμους φτιάχνουνε
να φυλακίζουν άλλους.
Με όσους το αίμα μου πίνουνε
αργά με καλαμάκι .
Με αυτούς που μ' εμποδίζουνε
να είμαι ο εαυτός μου.
Με όσους μ ' εξουσιάζουνε
πατώντας επί πτωμάτων.

Με όσους φόβο έχουνε
βαθειά μες την καρδιά τους
και  στην ιδέα τρέμουνε
να δουν τα σώψυχά τους.

Με όσους τους γέννησε η άγνοια
κι εκεί θέλουν να παραμένουν.
Τίποτα δεν αλλάζει γι αυτούς
ακόμα κι αν δίπλα τους πεθαίνεις.

Είναι ο φόβος της ανυπαρξίας  ,
που τους καθηλώνει ,
του τίποτα, του μηδενός
εκεί φοβούνται
πως θα ξαναγυρίσουν.

Αυτό είναι που γνωρίζουνε
αυτό και μας πουλάνε.
Φόβο και άγνοια γνωρίζουνε
έλλειμμα ψυχής, δημιουργούνε .

Ότι εκείνοι δεν νοούν,
δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει..
'Αλλοι απλώς έχουν δικό τους νου
και άλλοι πάλι , όχι.

(Φωτό  - Καντίνσκι Αντιθετικοί ήχοι, 1924. Κέντρο Πομπιντού, Παρίσι

"Το χρώμα είναι το κλειδί.
Το μάτι είναι το μαρτό και η ψυχή είναι το πιάνο με τις τόσο πολλές χορδές του.
Ο καλλιτέχνης είναι το χέρι που ακουμπώντας εδώ κι εκεί κάνει την ψυχή να πάλλεται αυτόματα".

http://www.tar.gr/content/content.php?id=3747