Translate

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

" Απαγορεύεται να είσαι γυναίκα "



   



 Το 1804 ο Ναπολέων Βοναπάρτης ανακηρύχτηκε αυτοκράτορας και υπαγόρευσε τον Αστικό κώδικα , τον αποκαλούμενο Ναπολεόντειο , που ακόμη και σήμερα αποτελεί νομικό πρότυπο σε ολόκληρο τον κόσμο.
       Εκείνο το μνημειώδες έργο της αστικής τάξης στην εξουσία, καθιέρωνε μια διπλή ηθική, και ανέβαζε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας στο ψηλότερο σκαλί της νομοθεσίας.
       Οι παντρεμένες γυναίκες δεν είχαν δικαιώματα , το ίδιο και τα παιδιά , οι εγκληματίες και οι πνευματικά καθυστερημένοι. Οι γυναίκες όφειλαν υπακοή στον σύζυγο. Ήταν υποχρεωμένες να τον ακολουθούν όπου κι αν πήγαινε, ενώ χρειαζόταν η άδειά του για τα πάντα σχεδόν, εξόν για να αναπνέουν.
       Το διαζύγιο, που η Γαλλική Επανάσταση το είχε απλουστεύσει , περιορίστηκε  από τον Ναπολέοντα και ίσχυε μόνο για τα σοβαρά παραπτώματα. Ο σύζυγος μπορούσε να χωρίσει αν η σύζυγος τον απατούσε. Η σύζυγος μπορούσε να χωρίσει μόνο αν ο άντρας της είχε  φέρει την ερωμένη του στο συζυγικό κρεβάτι.
       Ο μοιχός πλήρωνε πρόστιμο, στη χειρότερη περίπτωση. Η μοιχός πήγαινε φυλακή σε κάθε περίπτωση.
       Ο κώδικας δεν επέτρεπε τη θανάτωση της άπιστης. όμως αν ο απατημένος σύζυγος τη σκότωνε , οι δικαστές , που όλοι ανεξαιρέτως ήταν άντρες , έκαναν τα στραβά μάτια.
      Αυτή η νομοθεσία και αυτές οι συνήθειες επικρατούσαν στη Γαλλία για πάνω από εκατόν πενήντα χρόνια.



Από το βιβλίο ¨"Γυναίκες " του  Εντουάρντο Γκαλεάνο

Φωτό , ζωγραφική Αrisa Nakahara 

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

" Νέος άνθρωπος " Ζοζέ Σαραμάγκου




       Πολιτισμικά, είναι πιο εύκολο να κινητοποιήσεις τους ανθρώπους προς τον πόλεμο παρά προς την ειρήνη. Στη διάρκεια της ιστορίας η Ανθρωπότητα πάντα θεωρούσε ότι ο πόλεμος είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο επίλυσης συγκρούσεων , και πάντα όλοι όσοι κυβέρνησαν χρησιμοποίησαν τα σύντομα διαλείμματα ειρήνης για την προετοιμασία μελλοντικών πολέμων . Πάντα, για να ζήσουν αύριο ειρηνικά τα παιδιά, θυσιάζονται σήμερα οι γονείς...
        Αυτό λένε, αυτό γράφουν, αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε, γιατί ξέρουμε πως ο άνθρωπος, παρ' ότι ιστορικά εκπαιδευμένος για τον πόλεμο , κουβαλά στην ψυχή του ένα διαρκή πόθο για ειρήνη. Γι' αυτό και χρησιμοποιείται ως μέσο ηθικού εκβιασμού από μέρους εκείνων που θέλουν τον πόλεμο , κανείς δεν θα τολμούσε να ομολογήσει πως κάνει πόλεμο για τον πόλεμο , ορκίζεται όμως πως κάνει πόλεμο για την ειρήνη. Γι' αυτό και καθημερινά και σε κάθε μέρος του κόσμου εξακολουθούν ακόμα να ξεκινούν άνθρωποι για τον πόλεμο, εξακολουθεί κι αυτός να πηγαίνει να τους καταστρέφει στα σπίτια τους.
       Μίλησα για πολιτισμό. Ενδεχομένως θα ήμουν πιο σαφής αν μιλούσα για πολιτιστική επανάσταση, κι ας ξέρουμε πως πρόκειται για φθαρμένη έκφραση , χαμένη πολλές φορές σε σχέδια που την κάνουν απάνθρωπη , καταναλωμένη σε αντιφάσεις , παραστρατημένη σε περιπέτειες που τελικά υπηρετούν συμφέροντα ριζικά αντίθετά της.
       Ωστόσο οι στοχασμοί αυτοί δεν υπήρξαν πάντα μάταιοι,  άνοιξαν χώρο, διεύρυναν ορίζοντες, αν και μου φαίνεται πως είναι πια καιρός να καταλάβουμε και να διακηρύξουμε πως η μοναδική επανάσταση που αξίζει να λέγεται έτσι , θα ήταν η επανάσταση της ειρήνης , εκείνη που θα μεταμόρφωνε τον εξασκημένο για τον πόλεμο άνθρωπο σε άνθρωπο εκπαιδευμένο για την ειρήνη, γιατί θα είχε εκπαιδευτεί με ειρήνη.
       Αυτή μάλιστα, θα ήταν η μεγάλη πνευματική, και επομένως πολιτισμική, επανάσταση της Ανθρωπότητας.
       Αυτός θα ήταν επιτέλους ο πολυθρύλητος νέος άνθρωπος.



Από το βιβλίο του Ζοζέ Σαραμάγκου , " Το τελευταίο τετράδιο " Εκδόσεις Καστανιώτη 

Κυριακή 2 Ιουλίου 2017

" 1984 ο Μεγάλος Αδερφός " Τζώρτζ Όργουελ

   




     Ο αρχικός σκοπός του σύγχρονου πολέμου είναι να καταναλώνονται τα βιομηχανικά προιόντα , χωρίς αντίστοιχη άνοδο του γενικού βιοτικού επιπέδου. Από το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, η βιομηχανική κοινωνία είχε  πρόβλημα ως προς τη διάθεση του πλεονάσματος των καταναλωτικών αγαθών.
     Τώρα που λίγοι άνθρωποι έχουν αρκετή τροφή , αυτό το πρόβλημα δεν είναι επείγον και ίσως δεν θα γινόταν επείγον ακόμα και αν δεν ετίθετο σε λειτουργία καμιά τεχνητή διαδικασία καταστροφής . Ο κόσμος του σήμερα είναι ένας κόσμος γυμνός, πεινασμένος , κατεστραμμένος , εν συγκρίσει με τον προ του 1914 κόσμο και ακόμα πιο πολύ, εν συγκρίσει με το μέλλον που φαντάζονταν οι άνθρωποι αυτής της εποχής.
     Στις αρχές του εικοστού αιώνα, το όραμα μιας μελλοντικής κοινωνίας που θα ηταν απίστευτα πλούσια , άνετη , πειθαρχημένη και επαρκής, ένας κόσμος αστραφτερός απο γυαλί, ατσάλι και κάτασπρο μπετόν , αποτελούσε μέρος της συνείδησης σχεδόν κάθε μορφωμένου ανθρώπου. Η επιστήμη και η τεχνολογία εξελίσσονταν ταχύτατα και φαινόταν φυσικό να υποθέτει κανείς πως θα συνέχιζαν να εξελίσσονται. Αυτό δεν έγινε και τούτο οφείλεται , αφ' ενός, στην ένδεια στην οποία οδήγησε μια μακρά σειρά πολέμων και επαναστάσεων και αφ΄ετέρου , στο ότι η επιστημονική και η τεχνική πρόοδος βασίζονταν στην εμπειρική σκέψη που δεν μπορούσε να επιζήσει σε μια αυστηρά συγκροτημένη κοινωνία.
    Ο κόσμος ειναι στο σύνολό του πιο πρωτόγονος σήμερα απ ότι πριν από πενήντα χρόνια. Κάποιες υπανάπτυκτες περιοχές έχουν προοδεύσει και διάφορα όργανα που έχουν πάντα κάποια σχέση με τον πόλεμο και την αστυνόμευση έχουν τελειοποιηθεί αλλά , τα πειράματα και οι εφευρεύσεις σε μεγάλο ποσοστό σταμάτησαν. Επί πλέον οι καταστροφές του ατομικού πολέμου της δεκαετίας του πενήντα δεν επανορθώθηκαν ποτέ εντελώς.
    Εν τω μεταξύ , οι κίνδυνοι που αντιπροσωπεύει η μηχανή υφίστανται πάντα. Αφότου εμφανίστηκε για πρώτη φορά η μηχανή, έγινε φανερό σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους ότι η ανάγκη του ανθρώπινου μόχθου και κατά συνέπεια σε μεγάλο βαθμό της ανθρώπινης ανισότητας είχε εκλείψει. Αν η μηχανή χρησιμοποιόταν γι αυτόν το σκοπό , η πείνα, η υπερεργασία , ο αναλφαβητισμός και η αρρώστια θα εξαφανίζονταν μέσα σε λίγες μέρες.                      Πραγματικά χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί με τέτοια πρόθεση , με το να παράγει πλούτη που μερικές φορές ήταν αδύνατο να μη μοιραστούν, η μηχανή, με ένα είδος αυτόματης διαδικασίας, ανέβασε πολύ το βιοτικό επίπεδο του μέσου ανθρώπου για μια περίοδο πενήντα χρόνων στο τέλος του δέκατου ένατου και στς αρχές του εικοστού αιώνα.
      Αλλά ήταν επίσης φανερό πως μια γενική αύξηση του πλούτου απειλούσε με καταστροφή - γιατί πραγματικά με μια έννοια ήταν καταστροφή - μια κοινωνία ιεραρχική.
      Σε ένα κόσμο που οι άνθρωποι δούλευαν λίγο , όπου ο καθένας θα είχε αρκετή τροφή, θα ζούσε σε σπίτι με λουτρό και ψυγέιο, θα είχε δικό του αυτοκίνητο ή ακόμα και αεροπλάνο , η πιο φανερή και ίσως η πιο ασήμαντη μορφή της ανισότητας θα είχε κιόλας εξαφανιστεί.
      Αν γενικευόταν ο πλούτος δεν θα παρείχε καμιά διάκριση. Αναμφίβολα , θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μια κοινωνία όπου ο πλούτος , με την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και της πολυτέλειας , θα μοιραζόταν ίσα, ενώ η δύναμη θα έμενε στα χέρια μια μικρής προνομιούχας τάξης.          Αλλά , στην πράξη μια τέτοια κοινωνία δε θα μπορούσε να παραμείνει σταθερή για πολύ. Γιατί, αν όλοι απολάμβαναν με τον ίδιο τρόπο τις ανέσεις και την ασφάλεια, η αποβλακωμένη από την φτώχεια μεγάλη μάζα των ανθρώπων θα μπορούσε να μορφωθεί και να μάθει να σκέφτεται για τον εαυτό της και όταν γινόταν αυτό, αργά ή γρήγορα αυτή η μάζα θα καταλάβαινε ότι η προνομιούχα μειοψηφία δεν είχε κανένα λόγο ύπαρξης και θα την έβγαζε απο τη μέση.
      Με λίγα λόγια , μια ιεραρχική κοινωνία δεν μπορούσε να σταθεί παρά μόνο βασισμένη στη φτώχεια και την άγνοια. 

Κυριακή 7 Μαΐου 2017

" Να μετουσιώνεις τον θάνατο σε ζωή "



Να συγκρατείς τις επιθέσεις που δέχεσαι 
και να μην τις ανταποδίδεις . 
Κάθε αρνητική ενέργεια που λαμβάνεις 
να την μετατρέπεις σε θετική.

Να καίγεσαι μέσα σου και να καίς
ό,τι είναι άχρηστο και σε πληγώνει, 
ό,τι σε περιορίζει κι ό,τι σ'εγκλωβίζει.

Να οργώνεις την οργή σου, 
να την καλλιεργείς και να περιμένεις 
τους καρπούς της.

Με υπομονή ν' αντιστρέφεις , να συγκρατείς ,
να μετατρέπεις και  να μετουσιώνεις, 
αντλώντας  δύναμη απ'την πηγή σου 
απ' την ουσία σου,
απ' την ψυχή σου,
απο τη φύση ,
απο το σύμπαν,
από το Θεό σου. 

Και να δίνεις , να δίνεις απλόχερα,
όλα,  όσα σου δίνονται 
απ'  αυτή την ανεξάντλητη πηγή, 
την πηγή της δημιουργίας σου, 
που σε κάνει κι εσένα δημιουργό.

Γιατί το παιδί του Θεού 
είναι κι αυτό Θεός..
και γνωρίζει το μυστικό του,

 " Να μετουσιώνει το θάνατο σε ζωή. "


Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

"Ο αποχαιρετισμός του Ιησού και το μήνυμα της Ανάστασης "




Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο

Κεφ ιστ ΄ στίχοι 20-22


"Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς, ο δε κόσμος χαρήσεται , υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ΄ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται." 

 Αλήθεια σας λέω , ότι θα κλάψετε και θα θρηνήσετε εσείς για τον θάνατό μου , ο κόσμος όμως θα χαρεί , εσείς θα λυπηθείτε αλλά η λύπη σας χαρά θα γεννήσει.

"Η γυνή όταν τίκτει , λύπην έχει , ότι ήλθεν η ώρα αυτής , όταν δε γεννήση το παιδίον , ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον."

Η γυναίκα όταν γεννά είναι λυπημένη γιατί νομίζει ότι ήρθε η ώρα της , όταν όμως γεννηθεί το παιδί , ούτε καν θυμάται τη θλίψη της λόγω της χαράς που έχει επειδή γεννήθηκε άνθρωπος στον κόσμο.

"Και υμείς ούν λύπην ,μεν νυν έχετε , πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία και την χαρά υμών ουδείς αίρει αφ' υμών."

 Κι εσείς τώρα  έχετε λύπη , πάλι όμως θα εμφανιστώ σε σας και θα χαρείται στην καρδιά σας και αυτή τη χαρά κανείς δεν θα μπορέσει να σας την αφαιρέσει.




Καλή Ανάσταση !







Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

" Η ώρα της ψυχής "






Μετράμε τις αντοχές μας,
αφουγκραζόμαστε τις ψυχές μας, 
που ακροβατούν σε τεντωμένο σχοινί.

Σαν έμπειροι σχοινοβάτες, βαδίζουμε,
κρατώντας λεπτές ισορροπίες,
προσπαθούμε  να αντισταθούμε 
και να μείνουμε ενωμένοι ,
ανάμεσα στα διχασμένα μυαλά,
με τις κλειστές καρδιές ,
που μας κυβερνούν και μας δικάζουν , 
μας αρρωσταίνουν και μας επιβάλλονται ,
χρησιμοποιώντας κάθε αθέμιτο μέσο και τρόπο , 
προκειμένου να επικρατήσουν.

Ευτυχώς που είναι  άνοιξη,
μια χαραμάδα φωτός αχνοφαίνεται στον ορίζοντα,
ίσα ίσα με μιά ανάσα,
ίσα ίσα για να μην ξεψυχήσουμε,
ίσα ίσα για να αντέξουμε,
ίσα ίσα για να μην παραδοθούμε ,
ίσα ίσα για να δούμε,
την ανάσταση μέσα μας να συμβαίνει.

Μεσ' το ψευδές σκότος και στην  κυριαρχία του
είναι η καλύτερη στιγμή για να εκδηλωθεί,
είναι η καλύτερη στιγμή για να φανερωθεί.

Είναι η ψυχή σου που ανασταίνεται  άνθρωπε, 
τώρα είναι η δική της ώρα.


( Φωτό, Άνοιξη,  Alphonse Mucha 1896 )


" Ονειρικόν "




Μικρή μου ζωή
μεγάλα μου όνειρα ,
θα σας τολμήσω ξανά?
Θα προλάβω να σας ζήσω
ή πάλι θα σας εγκαταλείψω ?

Αναζητώ την Αγάπη
κι όταν την βρίσκω, φεύγω.
Μικρή και λίγη,
στέκομαι μπροστά της.

Το φως της με στραβώνει,
με καθηλώνει,
η μεγάλη της αλήθεια .

Πόσο θάρρος χρειάζεται,
για να μπορέσεις ,
ν ΄αγαπήσεις αληθινά?

Στέκεσαι εκεί μπροστά μου,
σε βλέπω ολοκάθαρα πλέον,
μα δεν μπορώ να σ'  αγγίξω,
φοβάμαι μήπως,
απο την πολύ μου αγάπη,  σε διαλύσω.

Κι έτσι, μένω στο όνειρο,
είναι πιο σίγουρο,
πιο σταθερό,
χωρίς εκπλήξεις.

Αυτό μου ανήκει , εσύ όχι.


 (Φωτό , Αγκαλιά, Γούσταφ Κλιμτ )

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

" Το καθαρόν κι ελαφρύ "









Στην άλλη όχθη
στέκομαι και περιμένω
εσένα , άλλε μου εαυτέ.

Αγναντεύω τον ορίζοντα
καρτερικά,
αναμοχλεύοντας  αισθήσεις
και χρώματα
προσπαθώντας να αναγνωρίσω
κάθε νέο μου κομμάτι
που έρχεται απο μακρυά.

Κουρασμένο
απογοητευμένο
βασανισμένο
ανήμπορο
και ταλαιπωρημένο
απο τις κακουχίες
του δρόμου

Βάδιζε
χαμένο κι αποκομμένο
χωρίς οδηγό και πυξίδα
χωρίς φροντίδα.

Υποκλίνομαι κι σ' αγκαλιάζω
χαμένε άλλε μου εαυτέ
ξεχασμένε στου χρόνου
τα γυρίσματα
και στης άγνοιας
την  λησμονιά.

Τα  βάρη αυτά
θα σου ζητήσω
πίσω να τ΄αφήσεις
δεν γίνεται πιά
να τα κουβαλάς  μαζί σου

Ακόμα κι αν είναι
παράσημα πολέμου
που με κόπο και θυσίες κέρδισες
πίσω πρέπει να τ΄αφήσεις.

Σαν ένδυμα που τόσο καιρό φορούσες
και πάνω σου είχε κολήσει
και σκονίστηκε και σχίστηκε
και επίδεσμος στο τραύμα έγινε
και μαντήλι για τα δάκρυα
και για τους χορούς
και για τα τραγούδια χάδι,
πίσω πρέπει να τ΄αφήσεις.

Τίποτα απ' όλα αυτά
δεν περνάει απέναντι ,
παρά μόνον,
το καθαρόν κι ελαφρύ
εκείνο το ουσιαστικόν,
το απόσταγμα της γνώσης
του δρόμου που σ΄έφερε εδώ .

Δεν μπορείς να πάρεις
τίποτα μαζί σου
απ΄ όσα ήσουν ,
όταν δεν ήσουν.

Ενώσου μαζί μου και πάμε.

Καλωσόρισες καινούργιε μου εαυτέ .


(Φωτό,  έργο του Ερμή Σαμπανόπουλου, θαλλασογραφίες, καραβάκι , 2001
το βρήκα εδώ , www.sampanopoulos.gr )







Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017

"Γυναίκες " Εδουάρδο Γκαλεάνο


1978, Λας Πας
"Ποιός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός ? Η στρατιωτική δικτατορία? Η αστική τάξη της Βολιβίας? Ο ιμπεριαλισμός? Όχι σύντροφοι , θα σας πω εγω, ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο φόβος .Τον έχουμε μέσα μας ."
Αυτά είπε η Διομιτίλα στο ορυχείο κασσίτερου του Κατάβι, και ήρθε στην πρωτεύσουσα με άλλες τέσσερις γυναίκες και καμιά εικοσαριά παιδιά.
Τα Χριστούγεννα άρχισαν την απεργία πείνας .Κανείς δεν πίστεψε σε αυτές. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το θεώρησαν ένα καλό αστείο.
¨΄Ωστε λοιπόν, πέντε γυναίκες θα ρίξουν τη δικτατορία."
Ο ιερέας Λουίς Εσπινάλ είναι ο πρώτος που ενώνεται μαζί τους .Δεν αργούν να γίνουν χίλιοι πεντακόσιοι οι απεργοί πείνας σε όλη τη Βολιβία. Οι πέντε γυναίκες , συνηθισμένες στην πείνα απο τότε που γεννήθηκαν , αποκαλούν το νερό κοτόπουλο ή γαλοπούλα και το αλάτι μπριζόλα, ενώ θρέφονται με το γέλιο. Στο μεταξύ πολλαπλασιάζονται οι απεργοί πείνας , τρεις χιλιάδες , δέκα χιλιάδες , μέχρι που δεν μετριούνται πια οι βολιβιανοί που παύουν να τρώνε και να εργάζονται , και είκοσι τρεις μέρες μετά την αρχή της απεργίας πείνας , ο λαός πλημμυρίζει τους δρόμους, και είναι αδύνατον να τον κάνουν να σταματήσει .
Οι πέντε γυναίκες έριξαν τη στρατιωτική δικτατορία.



"Γυναίκες " , Εδουάρδο Γκαλεάνο , εκδόσεις Πάπυρος. 

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

" Τέλος "










Ως πότε θα σερνόμαστε αργοπεθαίνοντας.

Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε ακόμα, 
πόσους φτωχούς, πόσους πεινασμένους,
πόσους άστεγους, πόσους ανήμπορους,
πόσους μετανάστες και πόσους πρόσφυγες .

Πόσους προδότες, πόσους κλέφτες, 
πόσους απατεώνες.
Πόσους δολοφονημένους, πόσους δαρμένους,
πόσους κακοποιημένους.

Πόση θλίψη μπορούμε να αντέξουμε ακόμα,
και μέχρι πότε θα στρέφουμε το βλέμμα  

αλλού, ψάχνοντας για διέξοδο ,
γιά μιά χαραμάδα,
να ξεφύγουμε, να γλυτώσουμε, 
απο τον φαύλο κύκλο,
της θλίψης και της απογοήτευσης.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
αφηνόμαστε να 
 βουλιάζουμε,
σ' ένα βούρκο που τέλος δεν έχει.

Τι άλλο περιμένουμε να δούμε, 

πόσο τρομολάγνοι έχουμε γίνει?

Η άβυσσος δεν έχει τέλος, 
δεν έχει πάτο, 
έχει όλο και παρακάτω, 
γίνεται δίνη που σε ρουφάει.

Το τέλος , τον πάτο, τον ορίζουμε εμείς.
Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
ορίζουμε το προσωπικό 

αλλά και το συλλογικό τέλος.

Χρειάζεται να αποφασίσουμε 

να βάλουμε ένα τέλος.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί, 

μέσα μας πρώτα κι έξω μας μετά,
να βρούμε τη δύναμη 
να αντιμετωπίσουμε το τέρας, 
κατά πρόσωπο.

Αυτό το τέρας συνεχώς δυναμώνει ,

τα τελευταία χρόνια, 
έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού κι απειλεί 
να μας κατασπαράξει .

Φόβο το λένε,

άρνηση, αδυναμία, δειλία.

Όταν το κοιτάξεις κατά πρόσωπο θα δεις,
πως δεν υπάρχει πραγματικά, 
παρά μόνο στην φαντασία σου,
μόνος σου το έπλασες ,
κι έτσι απλά 
όπως το δημιούργησες
με τον ίδιο τρόπο μπορείς  να το εξαφανίσεις.


Το τίποτα ποτέ δεν θα μπορέσει

 να σταθεί απέναντι απο το κάτι.
Το ανύπαρκτο δεν γίνεται

να νικήσει το υπαρκτό.
Καμιά μάχη δεν χρειάζεται να δώσεις,
αρκεί να μπορέσεις να το δεις.


Γιατί αν κάτι μας καθηλώνει ,

είναι που νομίζουμε 
ότι χρειάζεται να πολεμήσουμε 
και δεν έχουμε δυνάμεις για πόλεμο, 
εξαντληθήκαμε.
Δεν θέλουμε πόλεμο, 

αυτό έχει επιλεγεί.
Αν θέλαμε πόλεμο 
θα τον είχαμε κάνει τη σωστή στιγμή 
κι αυτή η στιγμή πέρασε.

Επιλέξαμε να αντέξουμε στις κακουχίες, 

στις σκληρές δοκιμασίες και στις προκλήσεις,
της αλλαγής και της μεταμόρφωσης 
του τρόπου ζωής μας.
Όμως και σ΄αυτό χρειάζεται να μπεί ένα τέλος.

Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί,
ας ορίσουμε το δικό μας,


............Τέλος............